Położenie 50o26' N 18o51' E
woj. śląskie Powiat tarnogórski
Gmina Tarnowskie Góry (gmina miejska)
Region Katowice
Dane miejscowości
Wysokość 281m npm
Powierzchnia 83 km2
Ludność 61650 osób
Nr kierunkowy 0-32
Tablice rejestracyjne STA
Kody pocztowe: 42-600, 42-605, 42-606, 42-609, 42-612, 42-680
Historia: "Tarnowskich Gór"
Odnalezione w dolinie rzeki Stoły przypływającej przez Tarnowskie Góry ślady osadnictwa dowodzą, iż już w latach 800-500 p.n.e. mieszkali tutaj ludzie. Wśród zabytków archeologicznych natrafiono na broń, narzędzia i ozdoby z brązu i żelaza.
W innej części obecnego miasta wykopaliska archeologiczne potwierdzają obecność człowieka i wykorzystanie rud metali w III-IV w n.e. Nazwa miasta pochodzi od nazwy wsi Tarnowice (obecnie dzielnica - Stare Tarnowice) i słowa gory co w po staropolsku oznaczało kopalnie. Historia miasta jest mocno związana w wydobyciem rud srebra, ołowiu i cynku. Według legendy, pierwszą bryłę kruszcu srebronośnego wyorał chłop Rybka około 1490 roku. Od tego czasu na teren dzisiejszego miasta zaczęli przybywać osadnicy, powstawały pierwsze osady górnicze. Ówczesny właściciel ziem, Jan II, książę opolsko-raciborski, oraz margrabia Jerzy von Ansbach w 1526 roku nadali powstającemu miastu przywilej wspierający górnictwo, tj. "akt wolności górniczej".
W tym samym roku Tarnowskie Góry otrzymały prawa miejskie, a dwa lata później ogłoszony został tzw. ordunek gorny. Jest to okres szybkiego rozwoju górnictwa rud srebronośnych oraz miasta, w którym równie intensywnie rozwija się handel i rzemiosło. Wybudowano wtedy wiele istniejących do dziś kamienic. W połowie XVI wieku Tarnowskie Góry były największym ośrodkiem górnictwa kruszcowego na Górnym Śląsku. Wielu zwolenników znalazła tu reformacja. Jej utrwalenie nastąpiło po śmierci Jana II Dobrego (1532), kiedy miasto przeszło pod panowanie Hohenzollernów. W 1529 r. protestanci wybudowali pierwszy drewniany kościół, a dwa lata później na jego miejscu - murowany. W 1531 utworzono różnowierczą szkołę, której rektorem na przełomie XVI i XVII wieku był Daniel Franconius, ariański pedagog i poeta. Świetności miasta kres położyła wojna trzydziestoletnia (1618-1648).
W 1676 w Tarnowskich Górach wybuchła zaraza, która ustąpiła po procesji błagalnej do Piekar. Na pamiątkę tego zdarzenia tarnogórzanie zobowiązali się udawać corocznie w niedzielę po 2 lipca do Sanktuarium Matki Boskiej Piekarskiej. Tradycja ta trwa do dzisiaj. 16 grudnia 1740 roku wkroczeniem wojsk pruskich na Śląsk, rozpoczęły się wojny śląskie. Po zakończeniu pierwszej z nich w 1742 miasto przechodzi spod panowania austriackiego pod pruskie, a miasto stało się siedzibą władz utworzonego powiatu bytomskiego. W latach 80. XVIII wieku powstała dzięki inicjatywie Fryderyka Wilhelma von Reden rządowa kopalnia i huta "Fryderyk" - nazwana od królewskiego imienia, w której w 1788 uruchomiono pierwszą na kontynencie europejskim, sprowadzoną z Anglii, maszynę parową do odwadniania wyrobisk górniczych. W 1803 roku otwarto pierwszą szkołę górniczą, kilkanaście lat później wydrążono nową sztolnię "Fryderyk", założono drukarnię, wybrukowano rynek i ulicę Krakowską i Lubliniecką, założono nowe fabryki i hutę żelaza, rozpoczęto budowę wodociągów miejskich. Również wtedy powstała Spółka Bracka jako instytucja ubezpieczająca górników. W 1818 r. starosta bytomski Karol Traugott Henckel von Donnersmarck przeniósł swą siedzibę do Bytomia. W 1857 r. uruchomiono pierwszą linię kolejową do Opola. Rozwój miasta przypieczętowuje powstanie w 1873 r. powiatu tarnogórskiego. W 1922 r. pomimo tego, że 85,17% mieszkańców miasta opowiedziało się w plebiscycie za Niemcami, miasto przeszło do Polski. Na początku XX wieku wyczerpują się zasoby rud i kończy się wydobycie kruszcu.
